Basia

Basia

Tytoń zagraża nam wszystkim

 
 
WHO-EURO-EN-B
 
Tytoń zagraża nam wszystkim
 
Tytoń - zagrożenie dla rozwoju.
 
Najnowsze prognozy Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) wskazują, że wdrożenie pakietu polityk zdecydowanie ograniczających użycie tytoniu - zgodnie z postanowieniami Ramowej Konwencji Światowej Organizacji Zdrowia o Ograniczaniu Użycia Tytoniu (Ramowej Konwencji WHO) - przyniesie państwom członkowskim Europejskiego Regionu WHO znaczące korzyści zdrowotne zarówno w perspektywie krótkoterminowej, jak i długoterminowej.
 
Rozpowszechnienie palenia tytoniu wśród dorosłych w Polsce w 2013 r. wynosiło 29,4% w tym 25,2% kobiet i 34% mężczyzn. 
 
Na świecie, każdego roku ponad 7 milionów ludzi umiera z powodu palenia tytoniu. Jeśli nie podejmiemy intensywnych działań to liczba ta może wzrosnąć do roku 2030 powyżej 8 milionów. Używanie tytoniu jest groźne dla każdego, niezależnie od płci, wieku, rasy, pochodzenia kulturowego czy edukacji. Przynosi cierpienie, chorobę i śmierć, zubożenie zarówno rodzin i gospodarek narodowych.
 
„Ograniczanie użycia tytoniu stanowi jeden z najskuteczniejszych sposobów zmniejszenia o jedną trzecią do 2030 r. liczby przedwczesnych zgonów z powodu chorób niezakaźnych w skali całego świata, co jest zgodne z Agendą Zrównoważonego Rozwoju 2030”, stwierdziła dr. Dr Zsuzsanna Jakab, Dyrektor Regionalny WHO na Europę. „Prognozy opracowane na podstawie modelu ograniczania użycia tytoniu stanowią narzędzie do wykorzystania przez decydentów politycznych, specjalistów z zakresu zdrowia publicznego i innych zainteresowanych. Pozwalają ocenić, które z projektowanych rozwiązań przyniosą największe efekty, jak również dostarczają przekonujących argumentów za ich przyjęciem.”
 
Odpowiednie interwencje z zakresu ograniczania użycia tytoniu mogą przyczynić się do znacznego zmniejszenia rozpowszechnienia palenia. Są to przede wszystkim:
 
·         ochrona przed wtórnym dymem tytoniowym poprzez wprowadzenie bardziej rygorystycznych przepisów o zakazie palenia;
·         zwiększenie dostępu do świadczeń z zakresu zaprzestania palenia;
·         umieszczanie ostrzeżeń na opakowaniach papierosów i prowadzenie innych programów medialno-edukacyjnych;
·         egzekwowanie zakazu reklamy, promocji i sponsoringu; oraz
·         zwiększenie cen papierosów poprzez podniesienie opodatkowania wyrobów tytoniowych
 
 
Konieczne jest podjęcie bardziej zdecydowanych działań ograniczających użycie tytoniu.
 
Wzmocnienie prowadzonej w Polsce polityki ograniczania użycia tytoniu przyczyni się do osiągnięcia większej ochrony ludności przed szkodliwymi skutkami zdrowotnymi palenia.
 
Światowy Dzień bez Papierosa 2017 – działania na rzecz ograniczania użycia tytoniu wspierają zrównoważony rozwój.
31 maja 2017 r. czyli w Światowym Dniu bez Papierosa, WHO wzywa państwa do nadania działaniom na rzecz zmniejszenia użycia tytoniu statusu priorytetowego i przyspieszenia ich wdrażania w ramach realizacji Agendy Zrównoważonego Rozwoju 2030, a w szczególności Celu Zrównoważonego Rozwoju 3.4, dotyczącego zmniejszenia przedwczesnej umieralności z powodu chorób niezakaźnych.
 
Wszystkie państwa odnoszą korzyści z wprowadzenia skutecznych rozwiązań ograniczających epidemię palenia tytoniu przede wszystkim poprzez ochronę własnych obywateli przed szkodami spowodowanymi używaniem tytoniu oraz zmniejszenie związanych z tym obciążeń ekonomicznych ponoszonych przez gospodarkę. Podstawowym założeniem Agendy Zrównoważonego Rozwoju i 17 globalnych celów jest zadbanie o to, aby „nikt nie został w tyle za innymi”. Cel 3.A zobowiązuje państwa członkowskie WHO do bardziej zdecydowanego wdrożenia postanowień Ramowej Konwencji WHO w ramach działań zmierzających do realizacji nadrzędnych celów wskazanych w Agendzie.
 
Koszt używania tytoniu dla gospodarek krajów jest ogromny, między innymi poprzez wzrost kosztów opieki zdrowotnej i obniżoną produktywność. Zwiększa nierówności w zdrowiu i ubóstwo, ponieważ ludzie biedniejsi wydają mniej na podstawowe potrzeby jak jedzenie, edukację i zdrowie.
 
Uprawa tytoniu wymaga zastosowania dużych ilości pestycydów i nawozów, które mogą być toksyczne i zanieczyszczać wodę. Każdego roku uprawa tytoniu zużywa 4,3 mln hektarów ziemi, co powoduje globalne wylesienie między 2% a 4%. Produkcja tytoniu wytwarza również ponad 2 miliony ton odpadów stałych.
 
Ramowa Konwencja Światowej Organizacji Zdrowia o Ograniczeniu Użycia tytoniu (WHO FCTC) wyznacza globalną walkę z epidemią tytoniu. WHO FCTC jest traktatem międzynarodowym obejmującym 180 stron (179 krajów i Unia Europejska). Dzisiaj ponad połowa krajów świata, reprezentująca blisko 40% światowej populacji (2,8 miliardów osób), wdrożyła co najmniej jedno z najbardziej efektywnych pod względem kosztowych działań zwalczających użycie tytoniu. Coraz większa liczba krajów tworzy skuteczne bariery, aby uniknąć ingerencji przemysłu tytoniowego w rządową politykę kontroli tytoniu.
 
Poprzez zwiększenie podatków na papierosy na całym świecie o 1 USD, można uzyskać kwotę 190 miliardów dolarów i przeznaczyć ją na rozwój. Wysokie podatki od tytoniu przyczyniają się do generowania przychodów dla rządów, ograniczają zapotrzebowanie na tytoń i oferują istotny dochód na finansowanie działań rozwojowych.
 
WHO wspiera państwa i społeczeństwa obywatelskie w zwalczaniu podejmowanych przez branżę tytoniową ingerencji politycznych i we wdrażaniu rozwiązań zdecydowanie ograniczających użycie tytoniu. Zachęca zarówno partnerów, instytucje publiczne jak i ogół społeczeństwa do większej partycypacji w działaniach krajowych, regionalnych i globalnych zmierzających do wypracowania i wdrożenia strategii, nadających tego typu inicjatywom priorytetowy status.
 
 
World No Tobacco Day/ Światowy Dzień bez Papierosa
WHO Framework Convention on Tobacco Control / Ramowa Konwencja Światowej Organizacji Zdrowia o Ograniczaniu Użycia Tytoniu
Tobacco Control Playbook: online tool exposing myths about tobacco (Ograniczanie użycia tytoniu – narzędzie, które rozwiewające mity na temat tytoniu)
 
Kontakt dla mediów:
 
Paulina Karwowska
Dyrektor Biura WHO w Polsce
Al. Jerozolimskie 155
02 – 326 Warszawa
Tel. 22 635 94 96
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
 
1
0
0
s2smodern

Kleszcze - informacja PSSE w Iławie

Choroby przenoszone przez kleszcze na człowieka

Borelioza i kleszczowe zapalenie mózgu, to w Polsce najczęściej wykrywane choroby przenoszone przez kleszcze na człowieka. Najwięcej przypadków zachorowań stwierdza się w województwie podlaskim oraz warmińsko-mazurskim. Województwo warmińsko-mazurskie jest terenem wysoce endemicznym chorób przenoszonych przez kleszcze. Ma wyższy od ogólnopolskiego wskaźnik zapadalności na te choroby ( wskaźnik zapadalności na boreliozę jest dwukrotnie wyższy natomiast wskaźnik zapadalności na kleszczowe zapalenie mózgu jest czterokrotnie wyższy w porównaniu z Polską). Najwięcej zachorowań na kleszczowe zapalenie mózgu rejestruje się we wschodnich powiatach województwa.Zachorowania na boreliozę rejestrowane są na terenie wszystkich powiatów.
Zakażeniom sprzyja wysoki procent zalesienia terenu, istnienie wielu ośrodków turystycznych na terenach zalesionych Warmii i Mazur oraz masowe zbieranie jagód i grzybów w okresie lata i jesieni.
W 2016 roku najwyższy wskaźnik zapadalności na boreliozę wystąpił w powiatach: Braniewo – 292,7; Mrągowo – 229,1; Węgorzewo – 205,8; Szczytno – 190,2; Giżycko - 181,8; Pisz – 161,9; Ostróda – 154,1; Ełk – 133,1; Iława – 39,9.W 2014 r. zanotowano 1 przypadek kleszczowego zapalenia mózgu na terenie powiatu iławskiego.
Kleszcze występują powszechnie na terenie całego kraju.Są aktywne od wczesnej wiosny (przy temperaturze powyżej 0˚ C) do późnej jesieni.Żyją w miejscach lekko wilgotnych i obfitujących w roślinność.Można spotkać je w lasach i na ich obrzeżach, w zagajnikach, na obszarach porośniętych wysoką trawą, zaroślami lub paprociami, na łąkach, pastwiskach, nad brzegami rzek i jezior. Pojawiają się także w parkach i na działkach.Żyją w ściółce i w poszukiwaniu swych żywicieli (zwierząt, ludzi) wspinają się na trawy i krzewy . Kleszcze żywią się krwią zwierząt i ludzi.Posiadają zmysły powonienia i temperatury, które pozwalają im na wykrycie „ofiary”.W czasie wysysania krwi mogą przenosić groźne dla zdrowia wirusy kleszczowego zapalenia mózgu, bakterie boreliozy i inne drobnoustroje wywołujące wiele innych chorób m.in. tularemię, ehrlichiozę, babeszjozę, bartonelozę, gorączkę Q, gorączkę plamistą Gór Skalistych, dur powrotny.
Przeciwko KZM można się zaszczepić, przeciwko boreliozie szczepionki jeszcze nie opracowano, a jest to choroba, której lekceważyć nie powinniśmy.Jest chorobą wieloukładową, często przewlekłą.Charakterystycznym objawem jest rumień wędrujący pojawiający się na skórze w miejscu ukąszenia, jednak występuje on tylko u 30-50% zakażonych.Często boreliozę trudno jest zdiagnozować ze względu na wielorakie objawy – od skórnych poprzez stawowe, kardiologiczne i neurologiczne.Wywoływać może m.in. zmiany zapalne stawów, zapalenia mózgu i opon mózgowo-rdzeniowych, niedowłady, porażenie nerwów obwodowych, zaburzenia czucia, zaburzenia psychiczne i pamięci, zmęczenie (napadowe lub stałe), ociężałość, bóle i zawroty głowy (zwykle części potylicznej), bóle i kurcze mięśni oraz wiele innych, które mogą występować z różnym nasileniem.
Jak chronić się przed kleszczami w przyrodzie?
Właściwy ubiór podczas przebywania w siedliskach kleszczy może utrudnić przedostanie się kleszcza na skórę człowieka.Ściąganie gumką nogawek spodni lub wkładanie nogawek w skarpetki, noszenie obuwia krytego i bluzek z długim rękawem.Stosowanie środków odstraszających (repelentów kupionych w aptece).Staranne oglądanie ubrania i skóry po powrocie z lasu, parku i innych siedlisk, w których istnieje ryzyko atakowania ludzi przez kleszcza.Kleszcze zanim zakotwiczą się hypostomem w skórze poszukują odpowiedniego miejsca do żerowania, które następnie znieczulają dlatego nie czujemy bólu podczas ukłucia.
U dzieci najczęściej (w około 70% przypadków) lokalizują się na głowie, zazwyczaj na granicy włosów i za uszami, zaś u dorosłych w miejscach gdzie skóra jest delikatna (najczęściej w naturalnych zgięciach ciała np. pod kolanami, w pachwinach, na brzuchu, pod piersiami).

Jak usunąć przyczepione do skóry kleszcze?
Kleszcza należy uchwycić delikatnie pęsetą przy samej skórze i wyciągnąć zdecydowanym ruchem. Przy takim ruchu zęby hypostomu stawiają mniejszy opór, przez co kleszcz nie zostaje uszkodzony i nie ma niebezpieczeństwa wylania na skórę zawartości jego ciała, w której mogą znajdować się drobnoustroje. Podczas usuwania kleszcza nie naciskać na jego ciało, nie przypalać, nie smarować masłem, lakierem, nie maltretować albowiem może to doprowadzić do wyrzucenia treści pokarmowej kleszcza do rany i tym samym zwiększyć ryzyko zakażenia. Po wyjęciu kleszcza miejsce ukłucia starannie zdezynfekować.W przypadku trudności z usunięciem kleszcza udajemy się do lekarza.
W aptekach dostępne są także różnego rodzaju pompki, które należy stosować zgodnie z zaleceniami producentów.

 

Iwona Marchlewska
Promocja Zdrowia i Oświata Zdrowotna
PSSE Iława
 

1
0
0
s2smodern
Subskrybuj to źródło RSS